Gisteravond vroeg ik de vader van mijn kinderen via een bericht: "beloof je dat je goed op ze past, wanneer ik niet bij ze ben?". Volgens mij schrok hij van de vraag. Ik kreeg vraagtekens terug. Ik legde uit, dat ik soms ineens bang ben dat ze iets overkomt, en ik er dan niet voor ze kan zijn.
Ik zie vaak dat ouders moeite hebben met loslaten, en de zorg en opvoeding van hun kinderen te delen met de andere ouder. Hier zijn talloze redenen voor. Soms zijn de kinderen niet bekend met hun biologische ouder, soms zijn er dingen voorgevallen tussen de ouders op partnerniveau, soms heerst er een beeld dat de ander een minder goede ouder is. En soms is er ook terecht reden tot bezorgdheid, en zijn er belangrijke dingen te bespreken zodat ze de stabiliteit krijgen die ze nodig hebben. En dan weten we allemaal dat we ons instinct zullen volgen om als een leeuw of leeuwin onze kinderen te beschermen.
Maar heel vaak, zijn het onze gedachten en emoties die ons beangstigen. De gedachte dat.. de angst dat.. de herinnering aan die ene keer dat.. het beeld van de ander dat.. de boosheid en frustratie over de pijn die de scheiding doet.. het verdriet om de kinderen te moeten missen.. het veel vroeger loslaten dat je als ouder eigenlijk wilt.. en dus proberen controle te hebben over de momenten dat ze niet bij je zijn en zo toch te mogen moederen/vaderen. Het planmatig tasjes inpakken en gedag zeggen terwijl je zo graag de volgende dag met ze wakker wordt.. het plaatje wat niet meer heel is.. de vrolijke snoetjes die je opvrolijken en zo helpen om in het moment te leven.. het zoeken naar je nieuwe rol, in de dagen dat je even geen mama of papa bent.. Op een gegeven moment ga je het herkennen. Wat jouw eigen verdriet over de scheiding is, welke persoonlijke ontwikkeling je zelf hebt te ondergaan, en wat je je kinderen werkelijk gunt. En hoe je dat, als je je best doet, tussen alle emoties door van elkaar kunt scheiden. Je gaat de winst ervan zien. De blije snoetjes die enthousiast op de andere ouder afrennen als ze hem of haar weer zien. Het gesprekje bij de deur wat ontspannen verloopt. Het kunnen delen van high- en lowlights over de kinderen. Maar ook, de liefde die je voor ze voelt, dat wat je als ouders met elkaar verbindt.
De situatie is niet veranderd. Maar jij wel. En door je daarop te richten, geef je je kinderen weerbaarheid en geluk door. Nee, het is niet altijd gemakkelijk en moeilijke momenten blijven. Maar jij zorgt voor jezelf. En zij mogen kind zijn. Kind van beide ouders.
Nadat ik aan de vader van mijn kinderen uitlegde dat ik soms ineens bang ben dat ik er niet voor ze kan zijn omdat ik niet bij ze ben, antwoordde hij: "dat herken ik ja, heb ik ook weleens. Ik beloof dat ik goed op ze pas, ze zijn veilig bij mij." Zo verlopen onze gesprekken echt niet dagelijks. Maar dat we op dit soort momenten begrijpen wat de ander bedoelt en voelt, is wat mij betreft het idee van samen ouders zijn.
Comments